શબ્દે શબ્દે સુતરનો તંતુ બાંધ્યો હતો ,
કાગળ પર સજાવી હતી અરમાનોની ઝાલર ,
સપનાના ઓશિકા પર સુઈને
રોજ આપણે મળતા હતા
ભવિષ્યની અદીઠ અગાશીએ .....
રાતે ચંદ્રના ઓશીકે ટાઢથી ઠુંઠવાતા હતા ,
આગિયા થોડોક અગ્નિ સળગાવતા હતા ....
એની હૂંફે હૂંફે આપણા નયનો જાણે
કેટકેટલા સેતુ બાંધી દેતા હતા .....
બસ આજે છુટા પડતા પહેલા
મારી બધી પળો મને પાછી આપી દો....
મને યાદ કરીને તમારા કોમળ હૈયે કાંટો વાગે
હૈયે ટીસ ઉઠે અને આંખ યાદ બની ચિત્કાર કરે
એ મને મંજૂર નથી ......
No comments:
Post a Comment